Σε αυτό το μαγευτικό τοπίο, ο θεατής παρασύρεται σε μια ήρεμη αλλά ελαφρώς μυστήρια περιοχή. Ο Φραγκοναρ μαεστρικά χρησιμοποιεί φως και σκιά για να δημιουργήσει μια παλέτα που κυριαρχείται από σκούρους πράσινους και ήπιους καφέ, αντανακλώντας την πλούσια φυλλωσιά και την αρχαία πέτρα της μεγαλοπρεπούς σκάλας της Βίλας d'Este. Τα προσεκτικά τοποθετημένα δέντρα, με τους ψηλούς κορμούς τους, πλαισιώνουν τη σύνθεση, καθοδηγώντας το βλέμμα προς τη σύνθετη σχεδιασμένη σκάλα που φαίνεται να ανυψώνεται προς το άγνωστο. Οι μακρινές αψίδες παρέχουν μια αίσθηση βάθους και μας οδηγούν πιο βαθιά στην θερμή αγκαλιά της φύσης και της αρχιτεκτονικής.

Η συναισθηματική επίδραση αυτού του έργου είναι αισθητή. Η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη από μια ήρεμη μελαγχολία—υπάρχει ένα ψίθυρος νοσταλγίας στον αέρα, και σχεδόν ακούτε την ήπια ροή του συντριβανιού, που αποτελεί σύμβολο της παροδικής ομορφιάς της ζωής. Καθώς περιπλανιέστε σε αυτό το καταπράσινο μονοπάτι, ο ομιχλώδης ουρανός πάνω από τα κεφάλια μας υποδεικνύει τόσο την πάροδο του χρόνου όσο και τη γοητεία ενός πράγματος που είναι πάντα πέρα από την εμβέλεια. Αυτό το έργο όχι μόνο συλλαμβάνει μια στιγμή, αλλά χρησιμεύει επίσης ως υπενθύμιση της κομψότητας και της παροδικότητας που συναντάται στη φύση και τις δημιουργίες της ανθρωπότητας.