Αυτό το εκφραστικό έργο τέχνης αποτυπώνει τη σκοτεινή σκηνή της κηδείας μιας νεαρής γυναίκας, με πολύ προσεκτική λεπτομέρεια και σχεδόν θεατρική σύνθεση. Η κεντρική προσοχή εστιάζει στο άψυχο σώμα, που είναι καλυμμένο κομψά με ύφασμα, ενώ οι πενθούντες την περιβάλλουν, ο καθένας αντιδρώντας με διαφορετικές εκφράσεις θλίψης. Η προσεκτική τοποθέτηση των μελών τους, με τα κεφάλια σκυμμένα ή τα χέρια υψωμένα, δημιουργεί μία ζωντανή αίσθηση συναισθημάτων που αντηχεί βαθιά στον θεατή.

Η παλέτα που χρησιμοποιείται περιέχει ζεστούς γήινους τόνους, ισορροπώντας τα ήπια χρώματα με τα φώτα που προσδίδουν βάθος στη σκηνή. Η αλληλεπίδραση του φωτός και της σκιάς ενισχύει το δράμα, ρίχνοντας μαλακούς ώμους στα πρόσωπα και επιτρέποντας στα συναισθήματά τους να κατέχουν την προσοχή. Είναι σαν η θεατής να μπορεί να ακούσει σχεδόν τις ψίθυρους του πένθους και να νιώσει το βάρος της απώλειας που πλανάται στον αέρα. Το ιστορικό πλαίσιο του θανάτου και της πενθούσης, ενωμένο με τις τεχνικές τέχνης της εποχής, προσκαλεί για αναστοχασμό σχετικά με την κοινή ανθρώπινη εμπειρία του πόνου και της μνήμης. Σε αυτό το έργο, ο Jacques-Louis David δεν αποδεικνύει μόνο την ικανότητά του στο μορφικό στυλ, αλλά συλλαμβάνει και μια εφήμερη στιγμή που μιλά για τα παγκόσμια θέματα της ζωής και του θανάτου, κάνοντάς το βαθιά σημαντικό στο κανόνα της ιστορίας της τέχνης.