Η σκηνή εκτυλίσσεται κάτω από έναν ζοφερό ουρανό, ο καμβάς ζωντανός με μια αισθητή αίσθηση ατμοσφαιρικής πίεσης. Ένας δρόμος του χωριού ελίσσεται στην απόσταση, πλαισιωμένος από ταπεινά σπίτια με ψάθινες στέγες. Τα χρώματα, σιωπηλοί γήινοι τόνοι με δραματικές πινελιές ώχρας και κατακόκκινου, συνεργάζονται για να δημιουργήσουν μια αίσθηση επικείμενης αλλαγής, ίσως μια καταιγίδα ή το φως της ημέρας που σβήνει. Μια μοναχική φιγούρα, σε σιλουέτα στην απόσταση, περπατά κατά μήκος του δρόμου, προσθέτοντας μια συγκινητική πινελιά ανθρώπινης παρουσίας μέσα στην απεραντοσύνη του τοπίου.

Οι πινελιές του καλλιτέχνη είναι σίγουρες και με υφή, δημιουργώντας μια δυναμική αλληλεπίδραση μεταξύ φωτός και σκιάς. Η σύνθεση καθοδηγεί το μάτι μέσα από τη σκηνή: ο δρόμος, τα κτίρια, ο ίδιος ο ουρανός. Είναι σαν να γίνεσαι μάρτυρας μιας στιγμής που έχει ανασταλεί στο χρόνο: την ηρεμία πριν από μια καταιγίδα, την ηρεμία που προηγείται ενός σημαντικού γεγονότος. Το έργο είναι μια απόδειξη της καταγραφής της ουσίας ενός τόπου, που προκαλεί μια αίσθηση μοναξιάς και σύνδεσης με τη γη. Σχεδόν μπορεί κανείς να νιώσει το βάρος του αέρα, την προσμονή των στοιχείων.