Αυτή η εκφραστική σκηνή απεικονίζει μια γυμνή μορφή βυθισμένη σε ταραγμένη σμαραγδένια θάλασσα — η μορφή έχει την πλάτη της προς εμάς, με κόκκινα μαλλιά που ρέουν καθώς οι αφρισμένα κύματα περιβάλλουν και χορεύουν γύρω από τα άκρα της. Η πινελιά είναι παχιά και υφή, με κυματιστές κινήσεις που μιμούνται τον ρυθμό του νερού, τραβώντας τον θεατή μέσα στην δυναμική κίνηση και το βάθος του ωκεανού. Η παλέτα δονείται με βαθιά πράσινα και αντιθετικούς ανοιχτούς τόνους δέρματος, υπογραμμίζοντας την ευαλωτότητα της μορφής μέσα στις άγριες δυνάμεις της φύσης. Μπορεί κανείς σχεδόν να ακούσει τα κύματα και να νιώσει το ψεκασμό, προσκαλώντας σε μια αισθητηριακή βύθιση σε αυτή τη στιγμή άγριας και ήρεμης επικοινωνίας ανάμεσα στον άνθρωπο και τη θάλασσα.

Δημιουργημένο στα τέλη του 19ου αιώνα, αυτό το έργο εκπέμπει το πνεύμα του μεταϊμπρεσιονισμού — μιας εποχής που χαρακτηρίζεται από έντονα χρώματα, τολμηρές μορφές και πειραματική προσέγγιση που ξεπερνά την καθαρά ρεαλιστική απεικόνιση. Η σύνθεση είναι τολμηρή και οικεία, εστιάζοντας στην αλληλεπίδραση σώματος και νερού, απομονώνοντας τη μορφή σε μια διαχρονική, σχεδόν μυθική αγκαλιά με τη φύση. Το έργο εξερευνά όχι μόνο την φυσική παρουσία και κίνηση, αλλά και βαθιά θέματα μοναξιάς, ελευθερίας και υπέροχης δύναμης της φύσης μέσω ενός εκφραστικού και προσωπικού φακού.