Deze indringende scène toont een naakt figuur ondergedompeld in de bruisende, smaragdgroene zee — de figuur met de rug naar ons toe, kastanjebruin haar dat valt terwijl de schuimende golven haar ledematen omringen en eromheen dansen. De penseelstreken zijn dik en textuurrijk, met golvende bewegingen die het ritme van het water nabootsen en de kijker meeslepen in de dynamische beweging en diepte van de oceaan. Het kleurenpalet trilt van diepe groentinten en contrasterende bleke huidtinten, die de kwetsbaarheid van het figuur benadrukken temidden van de ruwe krachten van de natuur. Men kan bijna het breken van de golven horen en de spray van het water voelen, wat uitnodigt tot een zintuiglijke onderdompeling in dit moment van wilde en serene verbinding tussen mens en zee.

Geschilderd aan het einde van de 19e eeuw, ademt dit werk de geest van het postimpressionisme — een tijdperk gekenmerkt door emotionele kleurgebruik, gedurfde vormen en een experimentele benadering die verder gaat dan puur realistische weergave. De compositie is gedurfd en intiem, gericht op de interactie tussen lichaam en water, waarbij het figuur geïsoleerd wordt in een tijdloze, bijna mythische omhelzing met de natuur. Dit werk onderzoekt niet alleen fysieke aanwezigheid en beweging, maar ook diepgaande thema’s zoals eenzaamheid, vrijheid en de sublieme kracht van de natuur door een expressieve en persoonlijke bril.