Een warme, ontroerende scène ontvouwt zich op een tropische kust waar een Tahitiaanse familie een intiem moment deelt tegen de achtergrond van een ondergaande zon en donkere bergen. Het schilderij vangt een eenvoudige menselijke connectie — een man ligt ontspannen in een kano en drinkt uit een groen vat; een vrouw knielt in het zand en houdt een fles omhoog die ze met stille waardigheid aan de man aanbiedt. Een klein kind, waarschijnlijk hun nakomeling, klampt zich vast aan de kano, wat een teder element van familie-eenheid toevoegt. De kunstenaar maakt gebruik van levendige maar aardse tinten — verzadigd blauw, vurige roodtinten en gouden licht — die de scène warmte en sensualiteit geven, en zowel de lichamelijkheid als de geest van het eilandleven oproepen.

Dit werk toont de vaardigheid van de kunstenaar in het combineren van postimpressionistische technieken met diep respect voor de cultuur die hij aantrof. De brede, vlakke kleurtoepassing en de vereenvoudigde contouren geven een breuk aan met het Europese naturalisme, richting een meer symbolische en expressieve stijl. De compositie leidt het oog zachtjes — van de vrouw naar de man en vervolgens naar het kind — en creëert een harmonieuze balans van figuren binnen de natuurlijke omgeving. De emotionele impact is voelbaar: een aangrijpende mix van rust, intimiteit en culturele eerbied nodigt uit tot reflectie over thema's als familie, natuur en verbondenheid in een exotisch maar diep persoonlijk landschap.