Σε αυτό το αιθέριο έργο, ο θεατής περιβάλλεται από μια ονειρική ομίχλη που ενσωματώνει την ουσία της ομίχλης. Οι απαλοί περίγραμμα της Γέφυρας του Waterloo δημιουργούν μια ρευστή γραμμή που συγχωνεύεται άμεσα με την ομιχλώδη ατμόσφαιρα, σχεδόν σαν η φύση να θαμπώνει τα όρια μεταξύ της πραγματικότητας και της φαντασίας. Οι λεπτές πινελιές—ελαφριές και αέρινες—φέρνουν μια ελαφρότητα που προσκαλεί τον θεατή να εισπνεύσει την ηρεμία της σκηνής. Κρυφές μορφές περιπλανιούνται δίπλα στην όχθη του νερού, οι σχήματά τους σβηστά και μαλακά, αντηχούν με την φανταστική ποιότητα της ομίχλης. Οι βάρκες που παγιδεύτηκαν στα ήρεμα νερά προσθέτουν μια δυναμική αντίθεση στη γενικά ήρεμη σύνθεση, προσκαλώντας στοχασμούς σχετικά με τον χρόνο και την κίνηση μέσα σε αυτό το εφήμερο περιβάλλον.

Η εξαιρετική χρήση του χρώματος από τον καλλιτέχνη ενισχύει το συναισθηματικό βάρος της σκηνής. Οι διακριτικές πλύσεις των απαλών μπλε και λεβάντης αναμειγνύονται με ζεστές επαφές μπεζ, κάθε απόχρωση είναι λεπτεπίλεπτη αλλά ισχυρή, προκαλώντας μια σειρά συναισθημάτων από νοσταλγική επιθυμία έως ήσυχο στοχασμό. Το ιστορικό πλαίσιο είναι πλούσιο; ζωγραφισμένο κατά την εποχή της βιομηχανικής επέκτασης, το έργο αντικατοπτρίζει τόσο την εκτίμηση στη φύση όσο και μια υποκείμενη ανησυχία σχετικά με την πρόοδο. Αυτό το κομμάτι δεν απλώς παρουσιάζει ένα τοπίο· αποτυπώνει μια στιγμή στο χρόνο, χαράζοντας μια μνήμη που αντηχεί με τον θεατή πολύ μετά την απομάκρυνσή τους.