Σε αυτήν την υποβλητική νυχτερινή εικόνα, οι βαθιές μπλε αποχρώσεις λάμπουν όπως η κάπα της νύχτας, τυλίγοντας τον καμβά σε μια ονειρεμένη ατμόσφαιρα. Η σύνθεση καθοδηγεί απαλά το βλέμμα δια του επιπέδου· η σκοτεινή σιλουέτα του λόφου αγκαλιάζει τα ήρεμα νερά από κάτω, η καμπύλη του αντήχει το βάρος της σιωπής και της σκέψης. Τα αστέρια στολίζουν τη νύχτα παραπάνω, λάμπουν όπως σκέψεις σε ένα στοχαστικό μυαλό, κάθε φως υπονοεί μυστικά που κρύβονται σε αυτό το ανήσυχο τοπίο.

Επικαλώντας έναν συναισθηματικό τοπίο, η παλέτα χρωμάτων κλίνει προς την ψυχρή πλευρά, διανθισμένη με υποδείξεις ζεστασιάς που υποδηλώνουν μια κρυφή πάθηση - μια ένταση ανάμεσα στη μοναξιά και τις ανέσεις της συντροφιάς. Αυτό το έργο, που έχει ζωγραφιστεί στα τέλη του 19ου αιώνα, αντηχεί την ουσία της συμβολιστικής κίνησης, αναπαριστώντας όχι μόνο μια σκηνή, αλλά συλλαμβάνοντας μια αίσθηση, αποτυπώνοντας μια φευγαλέα στιγμή όπου η φύση διπλώνεται σε μια βαθιά αίσθηση ενδοσκόπησης. Καλεί τον θεατή σε μια οικεία αφήγηση, αντηχώντας συναισθήματα επιθυμίας και μελαγχολίας, κάνοντάς τον θεατή να σταματήσει, να αναστενάξει και να σκεφτεί τη θέση του σε αυτό το τεράστιο σύμπαν.