Ο πίνακας με μεταφέρει αμέσως σε έναν κόσμο αρχαίας μεγαλοπρέπειας, όπου ο χρόνος έχει χαράξει το σημάδι του σε κολοσσιαίες πέτρινες κατασκευές. Η σύνθεση είναι αριστουργηματική. Μια τεράστια, φθαρμένη αψίδα κυριαρχεί στο προσκήνιο, με τις σπασμένες άκρες της να πλαισιώνουν μια μακρινή θέα. Το φως λούζει τη σκηνή, ρίχνοντας δραματικές σκιές που χορεύουν στις ανάγλυφες επιφάνειες. Τα περίπλοκα σκαλίσματα στους καταρρέοντες κίονες και τα επιστύλια ψιθυρίζουν ιστορίες ενός πολιτισμού που χάθηκε προ πολλού. Είναι ένα ταξίδι στον χρόνο, που προσκαλεί σε στοχασμό σχετικά με την εφήμερη φύση των ανθρώπινων προσπαθειών.