Σε αυτό το εκφραστικό έργο, μια μοναχική γυναίκα λυγίζει, απλώνοντας επιδέξια πλυντήρια στο έδαφος—μια σκηνή γεμάτη με τις υφές της καθημερινής ζωής. Κάθε κομμάτι υφάσματος, ευάλωτο αλλά ζωηρό κάτω από την απαλότητα του ουρανού, προσκαλεί τον παρατηρητή να εκτιμήσει τη ρουτίνα της οικιακής εργασίας. Το θολό περίγραμμα των δέντρων στο παρασκήνιο υποδηλώνει την παρέλευση του χρόνου, τα γυμνά κλαδιά τους τεντώνονται ψηλά ενάντια στο φως που σβήνει. Η παλέτα, κυρίαρχη από μουδιασμένα πράσινα και καφέ, αντιπαραβάλει απαλά με τους απαλούς τόνους του δύνοντος ήλιου—αχνά ροζ και απαλά πορτοκαλί στο χείλος του ορίζοντα. Αυτή η αλληλεπίδραση χρωμάτων προσφέρει μια οπτική παύση, προκαλώντας συναισθήματα που σχετίζονται με την εργασία και την μοναξιά.

Η σύνθεση επικεντρώνεται στη γυναίκα, η οποία φαίνεται ταυτόχρονα μέρος του τοπίου και απομακρυσμένη από αυτό—μια μεταφορά για τη ζωή των αγροτών της εποχής, που συμμετέχουν σε ακούραστη δουλειά, αλλά συχνά παραβλέπονται στις μεγαλύτερες αφηγήσεις της τέχνης. Τα σκούρα ρούχα της εναρμονίζονται με τη γη, υποδεικνύοντας μια ενότητα με το περιβάλλον της. Είναι ταυτόχρονα δυνατή και ευάλωτη. Το πινέλο του Van Gogh είναι γρήγορο και εκφραστικό, συλλαμβάνοντας κίνηση και υφή, φέρνοντας ζωή σε αυτή την απλή εργασία. Αυτό το κομμάτι δεν αντικατοπτρίζει μόνο τον θαυμασμό του καλλιτέχνη για την αγροτική ζωή, αλλά επίσης χρησιμεύει ως ένας συγκινητικός υπενθύμιση για την αξιοπρέπεια που βρίσκεται στους καθημερινούς αγώνες.