Bu etkileyici eserde, yalnız bir kadın eğilerek, ustalıkla yere çamaşır seriyor—günlük yaşamın dokularıyla dolu bir sahne. Her bir parça kumaş, zarif ama canlı bir şekilde gökyüzünün yumuşak ışığında, izleyiciyi ev işlerinin içsel doğasını takdir etmeye davet ediyor. Arka plandaki bulanık ağaç silueti, zamanın akışına işaret ediyor; çıplak dalları sönen ışığın karşısında yukarı uzanıyor. Palet, baskın olarak karanlık yeşil ve kahverengilerle dolu olup, batmakta olan güneşin yumuşak tonlarıyla—soluk pembeler ve nazik turuncularla nazikçe zıtlık oluşturuyor. Bu renk etkileşimi, görsel bir duraklama sunarak, iş ve yalnızlıkla karışık duyguları çağrıştırıyor.

Kompozisyon, gözleri kadına yöneltiyor ki, o hem manzaranın bir parçası hem de ondan uzaklaşıyor—o dönemin köylü yaşamının bir metaforu; durmaksızın çalışarak, genellikle sanatın daha geniş anlatımlarında göz ardı ediliyor. Koyu kıyafetleri, toprağa uyumlu bir şekilde, çevresiyle olan birliği öneriyor; o hem güçlü hem de savunmasız. Van Gogh'un fırça darbeleri hızlı ve ifade dolu olup, hareketi ve dokuları yakalayarak bu basit göreve hayat veriyor. Bu eser yalnızca sanatçının kırsal yaşama duyduğu hayranlığı yansıtmakla kalmıyor, aynı zamanda günlük mücadelenin içinde bulunmuş olan onurlu hayatı hatırlatıyor.