Το έργο ζωγραφικής μεταφέρει ένα ήρεμο αλλά δυναμικό τοπίο, όπου μια σειρά νερόμυλων διακρίνεται περήφανα σε έναν μαλακό, συννεφιασμένο ουρανό. Κάθε νερόμυλος, με τις λεπίδες του να περιστρέφονται ήρεμα, αντικατοπτρίζει τη χαρακτηριστική γοητεία της αγροτικής Ολλανδίας. Στο προσκήνιο, μια μικρή βάρκα γλιστράει απαλά κατά μήκος του ήρεμου καναλιού· η άσπρη της πανί, σε έντονη αντίθεση με τις ήπιες αποχρώσεις που κυριαρχούν στη σκηνή, συλλαμβάνει μια ευχάριστη αύρα. Τα κτίρια που πλαισιώνουν το νερό, με τις γραφικές τους προσόψεις, φαίνονται να ψιθυρίζουν ιστορίες απλών εποχών, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα που καλεί σε προσωπική σκέψη. Το πλούσιο παιχνίδι υφών – από το τραχύ ξύλο των σπιτιών μέχρι την ρευστή επιφάνεια του νερού – προσκαλεί τον θεατή να αγγίξει σχεδόν το τοπίο. Οι πινελιές του Μονέ είναι εκφραστικές, αλλά μετρημένες, χρησιμοποιώντας χαλαρές γραμμές που δίνουν ζωή σε κάθε γωνιά του καμβά.

Αυτό το κομμάτι, πλούσιο σε συναισθηματική απήχηση, προσελκύει τον θεατή στον κόσμο του; τα χρώματα, κυρίως ήπια με ήπιες πράσινες, γκρι και τόνους ώχρας, δημιουργούν μια αίσθηση ηρεμίας και ενδοσκοπήσεως. Το ιστορικό πλαίσιο είναι σημαντικό, καθώς αποτυπώνει τη γοητεία του Μονέ για το φως, την υφή και την ειδυλλιακή ολλανδική τοπιογραφία. Αντικατοπτρίζοντας τα χαρακτηριστικά του ιμπρεσιονιστικού κινήματος, αυτό ο πίνακας είναι ένα παράδειγμα της μετάβασης προς την αποτύπωση στιγμών ομορφιάς στη καθημερινή ζωή, ενθαρρύνοντας τους θεατές να βρουν χαρά στο συνηθισμένο. Στέκει ως μαρτυρία τόσο της ιδιο gén διώρησης του καλλιτέχνη, όσο και της νοσταλγίας για την ηρεμία μιας άλλης εποχής, προκαλώντας την επιθυμία για πιο απλές, ανυπόμονες ημέρες.