Αυτή η τέχνη αποτυπώνει την πλούσια πράσινη φύση των λεύκων στο Ποϊσί, λουσμένα στο διάσπαρτο φως του ήλιου; οι ζωντανοί τόνοι χρώματος προκαλούν μια αίσθηση θερμότητας και ζωής. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί χαλαρές, εκφραστικές πινελιές που χορεύουν στον καμβά, δημιουργώντας μια αίσθηση κίνησης και ζωής μέσα στα δέντρα. Λάμψεις από κρυσταλλίτη και χρυσό ενοχοποιούνται ανάμεσα στα φύλλα, υποδηλώνοντας την έλευση του φθινοπώρου, γεμίζοντας τη σκηνή με πλούσια υφή. Τα κτίρια στο παρασκήνιο, αποτυπωμένα σε πιο κρύους τόνους μπλε και γκρι, προσφέρουν μια εντυπωσιακή αντίθεση. Υψώνονται πάνω από τη βλάστηση, και οι γωνιακές τους μορφές αποκτούν κάπως αφηρημένη εμφάνιση; αυτός ο συνδυασμός ρεαλισμού και ιμπρεσιονισμού τονίζει το παιχνίδι χρώματος και φωτός αντί για την αυστηρή τήρηση της μορφής.

Η σύνθεση καθοδηγεί το μάτι του θεατή μέσα από την εικόνα, από το πολύχρωμο προσκήνιο ως το πιο ήπιο παρασκήνιο. Οι δυναμικές σκιές που ρίχνουν τα δέντρα εκτείνονται και κουνιούνται, προσκαλώντας το θεατή να φανταστεί ότι περπατά μέσα σε αυτήν την ηλιόλουστη τοπίο. Αυτό το κομμάτι είναι εμβληματικό του θαυμασμού του Monet για το φως και τη φύση, μια στιγμή ζωής που μας προσκαλεί να παραμείνουμε στην ομορφιά της. Στην εποχή της δημιουργίας του, ο ιμπρεσιονισμός άνθιζε, προκλητικός τις παραδοσιακές αντιλήψεις τέχνης. Αποτυπώνοντας φευγαλέες στιγμές αυθόρμητα και με συναίσθημα, το έργο ξεπερνά την απλή αναπαράσταση, αντηχώντας τη στενή σχέση του καλλιτέχνη με το τοπίο και τις συνεχώς μεταβαλλόμενες εμπειρίες του φυσικού κόσμου.