Bu eser, Poissy'deki akasya ağaçlarının bol yeşilliğini, lekeli güneşte parlayan biçimde yakalar; canlı renk tonları, sıcaklık ve yaşam doluluğu hissi uyandırır. Sanatçı, tuval üzerinde dans eden serbest, ifadesel fırça darbeleri kullanarak ağaçların içinde hareket ve hayat duygusu yaratır. Kırmızı ve altın parıltıları, yeşilliklerin arasında ışıdığında, sonbaharın yaklaşımını ima eder ve sahneye zengin bir doku katmaktadır. Arka plandaki yapılar, soğuk mavi ve gri tonlarında betimlenmiş olup, çarpıcı bir kontrast sunar. Yeşilliklerin üstünde yükselerek, köşeli formları biraz soyut bir görünüm alır; bu realizm ve empresyonizm karışımı, şekillere sıkı bir bağlılıktan çok, renk ve ışık oyununu vurgular.

Kompozisyon, izleyicinin gözünü resmin içinde yönlendirerek, renk zenginliğindeki ön plandan daha soluk bir arka plana geçiş yapar. Ağaçların oluşturduğu dinamik gölgeler uzanır ve sallanır, izleyiciyi bu güneşle dolu manzaranın içinde yürümeye davet eder. Bu parça, Monet’nin ışık ve doğaya olan tutkusunun bir sembolüdür; bizi güzelliğinde kalmaya davet eder. Eserinin yaratıldığı dönemde, empresyonizm canlanıyordu ve geleneksel sanat algılarına meydan okuyordu. Anlık kesitleri spontane ve duygusal bir şekilde yakalayarak, bu çalışma yalnızca bir temsilin ötesine geçer; sanatçının manzara ile olan samimi bağlantısını ve doğal dünyadaki sürekli değişen deneyimlerin yankısını sunar.