Bu 1889 yılında yapılan canlı manzara, yaşam ve enerji dolu zengin bir renk dokusudur. Manzara yumuşak bir gökyüzünün altında sonu gelmeyen geniş tarlaları yakalar; canlı yeşil çimler ve göz alıcı kırmızı lekeler ekleyen açan gelincikler ile örülmüştür. Fırça tekniği oyunbaz ama kesin; Van Gogh'un tuvale hareket katma konusundaki eşsiz yeteneğini ortaya koyuyor; boya darbeleri yüzeyde dans ederken, izleyiciyi neredeyse sahneye dokunmaya davet eden canlı bir doku yaratıyor. Dalgalar halinde uzanan tarlaların ortasında, sevgi dolu bir sarı ev yer alıyor; bu, aksi takdirde vahşi olan manzaraya bir rahatlık ve güven duygusu getiriyor. Etrafındaki ağaçlar yükseliyor, resmi derin yeşillerle çerçeveliyor; bu da sarı ve kırmızı tonlarıyla muhteşem bir zıtlık oluşturuyor.

Bu parçanın duygusal etkisi inkâr edilemez; huzur ve özlem hissi uyandırıyor. Van Gogh, bu dönemde onu rahatsız eden ruh sağlığı zorluklarına atıfta bulunurken, kırsal yaşamın güzelliğini ifade etmeyi amaçlıyormuş gibi görünüyor. Renklerin birleşimi, izleyicinin neredeyse yüksek otların arasında hafif bir rüzgarın fısıldadığını duyabileceği ve güneşin yumuşak ışıklarını hissedebileceği bir sıcaklık hissi yaratıyor. Bu sanat eseri sadece doğanın güzel bir manzarasını temsil etmekle kalmaz, aynı zamanda Van Gogh'un renk ve form kullanımı yoluyla sanat dünyasındaki devrimci rolüne de tanıklık eden bir kanıt olarak, sanat tarihi ve sanatçının yolculuğunda önemli bir parça haline gelir.