Το έργο τέχνης αποτυπώνει ένα ήρεμο τοπίο φωτισμένο από την απαλή ακτινοβολία του φεγγαριού. Μυστηριώδες και γοητευτικό, ο πίνακας παρουσιάζει μια σκηνή δειλινού πάνω από τον ποταμό Δνείπερο, όπου τα αστραφτερά νερά αντανακλούν τη μαλακή λάμψη ενός κρυμμένου φεγγαριού. Τα σύννεφα από πάνω, πυκνά και με υφή, περιστρέφονται γύρω από το φεγγάρι· οι τόνοι τους αντηχούν με τα βαθιά μπλε και πράσινα του νερού από κάτω, δημιουργώντας μια αιθέρια σύνδεση μεταξύ ουρανού και γης. Οι απομακρυσμένες όχθες είναι σκιώδεις σιλουέτες θαμπών γήινων τόνων, υποδηλώνοντας μια αόρατη παρουσία κρυμμένη στους λόφους, προκαλώντας μια ατμόσφαιρα που αγκαλιάζει την ησυχία.

Καθώς κοιτούσα αυτό το συναρπαστικό κομμάτι, μπορούσα σχεδόν να ακούσω τον ψίθυρο του ανέμου να απαλύνει τα χόρτα κοντά στο νερό. Η σύνθεση, με την προσεκτική διάταξη της σκοτεινής γης σε αντίθεση με τον καταπληκτικό ποταμό, προσκαλεί στη σκέψη και την αντανάκλαση. Ο Κουίντζι χρησιμοποιεί με δεξιοτεχνία το chiaroscuro, χειριζόμενος το φως και τη σκιά για να εμβαθύνει τη συναισθηματική αντήχηση αυτής της ήρεμης στιγμής. Η παλέτα χρωμάτων, κυρίως σκούρα με εκρήξεις φωτεινών μπλε και ασημί, μιλά για την ήσυχη μεγαλοπρέπεια της νύχτας. Αυτός ο πίνακας δεν είναι απλώς μια μαρτυρία των τεχνικών ικανοτήτων του Κουίντζι, αλλά και μια αντανάκλαση ενός ιστορικού στιγμής όταν τέτοια τοπία πυροδοτούσαν την ρομαντική ιδέα των Ρώσων για τη φύση ως κάτι ανυψωτικό και υπερβατικό.