In deze rustige scène worden we naar een pittoreske oever van de rivier in Argenteuil gebracht. De stralende witte zeilen van een boot wapperen zachtjes in de lichte bries, in schril contrast met een delicate azuurblauwe lucht. Monet gebruikt levendige penseelstreken die een gevoel van beweging overbrengen, terwijl het zonlicht danst op het wateroppervlak, ondeugende reflecties werpend die fonkelen als diamanten. Links leunt een figuur over de rand van de boot, waarschijnlijk verwikkeld in een gesprek of misschien gewoon genietend van het rustige moment; de subtiele intimiteit van deze handeling trekt ons dichter naar de scène.

De kleurenpalet hier is zowel levendig als rustgevend, met een mix van blauw en groen die de moed van de zeilen in evenwicht brengt. Softe aanrakingen van rood en beige verwijzen naar de gebouwen op de achtergrond, waardoor de natuurlijke schoonheid wordt verbonden met de menselijke aanwezigheid. Deze tegenstelling creëert een emotionele impact, die de kijkers uitnodigt om te genieten van de warmte van een perfecte dag aan het water. In de historische context van het impressionisme vangt dit stuk een tijdperk waarin kunstenaars probeerden om vluchtige momenten en de essentie van het landschap vast te leggen, waarbij de vreugde van het leven aan het einde van de 19e eeuw wordt getoond.