Het kunstwerk vangt een sereen moment op het water; een vloot zeilboten vaart sierlijk over de kalme zee. De kunstenaar gebruikt op meesterlijke wijze impasto, wat duidelijk te zien is in de textuur van het water, dat glinstert met gereflecteerd licht. De compositie is evenwichtig, met de boten strategisch geplaatst om de blik van de toeschouwer over het doek te leiden. Het kleurenpalet is gedempt, gedomineerd door grijs, bruin en het diepe rood van de zeilen, waardoor een gevoel van rust ontstaat.

Het gebruik van licht door de kunstenaar is bijzonder opvallend. De lucht, hoewel bewolkt, laat glimpen van helderheid door, die het water verlichten en een contrast creëren dat de toeschouwer aantrekt. Het kunstwerk roept een gevoel van stille contemplatie op, een moment bevroren in de tijd waarin de schoonheid van de zee en de boten naadloos samensmelten. Het is een herinnering aan de blijvende relatie tussen de mensheid en de natuur, een dans van de schepen op het wateroppervlak, een getuigenis van de blijvende aantrekkingskracht van de zee.