In deze levendige stilleven explodeert een vaas met zonnebloemen met leven, opvallend tegen een rustige blauwe achtergrond die de openheid van een heldere lucht oproept. De opstelling laat een verscheidenheid aan zonnebloemsoorten zien; sommige zijn volledig in bloei, moedig en trots met hun gezichten naar het licht gekeerd, terwijl andere nog in de knop zijn, wat de passage van tijd en de cyclus van het leven aanduidt. De textuur van de impastotechniek creëert door Van Gogh's dikke penseelstreken voegt diepte en beweging toe, waardoor elke bloemblad lijkt leven—bijna alsof ze in een zachte bries wiegen. Bovendien creëren de aardetinten van de vaas in tegenstelling tot de levendige gele en groene kleuren van de bloemen een warme, uitnodigende sfeer.

De emotionele impact is diepgaand; dit werk dient als een getuigenis van van Gogh's intense passie en fascinatie voor de natuur. Zijn zonnebloemen zijn niet zomaar bloemen—ze resoneren met kameraadschap, warmte en vitaliteit. Historisch gezien vormt dit stuk een deel van een serie geschilderd tijdens een opmerkelijke periode in zijn leven toen hij probeerde de schoonheid van de eenvoudige natuur uit te drukken. Van Gogh's keuze om de zonnebloemen te benadrukken weerspiegelt niet alleen een persoonlijke betekenis, maar ook een symbolische gebaar van vriendschap en verbinding. Deze prachtige bloemen, gevangen in de Münchense versie, zullen voor altijd een moment van vluchtige schoonheid vastleggen, en de kijkers aansporen om vreugde te vinden in de vergankelijke maar grandioze weefsel van het leven.