Deze sfeervolle houtsnede vangt een sereen winters tafereel bij een tempel, waar de sneeuw hevig valt en de grond, boomtakken en daken bedekt met een dikke witte laag. De compositie balanceert perfect de opvallende rode tinten van de architectuur met het koude, stille blauw en wit van het besneeuwde landschap. Een eenzame figuur beklimt de traptreden van de tempel, terwijl hij een grote, ronde blauwe parasol vasthoudt die levendig opvalt, bijna gloeit tegen de sneeuwachtige achtergrond. De delicate, draaiende sneeuwvlokken creëren een gestructureerd patroon dat harmonieert met de verfijnde details van het houtsnijwerk en de kale takken, en nodigt de kijker uit om een moment te beleven dat tussen stilstand en beweging zweeft. Het zorgvuldige gebruik van licht en schaduw, samen met de doordachte plaatsing van elementen, geeft een gevoel van eenzaamheid en eerbied onder de stille winterlucht.

Technisch gezien toont het werk een meesterlijke beheersing van ukiyo-e-technieken, waarbij gedurfde contourlijnen en subtiele gradaties—de beroemde bokashi—diepte en sfeer aan het tafereel toevoegen. De dynamische diagonale lijnen van de treden en het dak leiden de blik natuurlijk naar de ingang, terwijl de ritmische sneeuwval een visuele textuur toevoegt die de harde architectonische vormen verzacht. De emotionele impact ligt in de rustige schoonheid en het zachte gevoel van isolatie dat sneeuw vaak oproept, vooral in een heilige ruimte. Gemaakt in een tijd waarin Japanse kunstenaars seizoenslandschappen en alledaagse momenten vierden, weerspiegelt het culturele eerbied voor de veranderingen van de natuur en de stille spiritualiteit van de winter.