Deze voortreffelijke tekening vangt een teder moment tussen een vrouw en een kind, hun gezichten dicht bij elkaar met een voelbare warmte die straalt vanuit de delicate lijnen en zachte arceringen. De kunstenaar gebruikte houtskool en pastel op papier, wat een intieme, bijna fluisterende kwaliteit geeft; de tekening lijkt te leven en legt meer nadruk op emotie dan op precieze details. Het haar van de vrouw is met expressieve rode streken weergegeven, wat levendigheid en focus toevoegt aan haar rustige maar liefdevolle uitdrukking, terwijl de zachtere tinten van het kind onschuld en kwetsbaarheid benadrukken.

De compositie is zowel compact als open — de figuren vullen het grootste deel van de ruimte, waardoor de blik van de kijker wordt getrokken naar hun band, terwijl de losse, schetsmatige lijnen aan de randen het geheel licht en luchtig houden. Het beperkte palet van warme aardetinten, witte highlights en diepe schaduwen creëert diepte zonder te overladen, en nodigt de kijker uit in een stille moment van verbondenheid. Historisch weerspiegelt het werk de belangstelling van de Franse samenleving aan het eind van de 19e eeuw voor persoonlijke en huiselijke taferelen, weergegeven met een impressionistische gevoeligheid die de intimiteit achter het publieke masker onthult. Het voelt als een vluchtige blik in een private wereld van genegenheid en bescherming, meesterlijk in balans gebracht tussen spontaniteit en zachte controle.