Bu zarif çizim, yüzleri birbirine yakın, aralarında hissedilir bir sıcaklık yayan bir kadın ile çocuğun hassas anını yakalıyor. Sanatçı, kağıt üzerine kömür ve pastel kullanarak neredeyse fısıltı gibi bir samimiyet yaratmış; çizim, detaydan çok duyguyu yakalıyor ve adeta yaşam soluyor. Kadının saçları canlı kırmızı tonlarla ifade edilerek, sakin ama sevgi dolu ifadesine vurgu yapıyor; çocuğun ise daha yumuşak tonları masumiyeti ve savunmasızlığı ön plana çıkarıyor.

Kompozisyon hem sıkı hem de açık — figürler alanın büyük bir kısmını kaplayarak izleyicinin dikkatini bağa yoğunlaştırıyor, ancak etrafındaki serbest ve gevşek çizgiler sahneye hafiflik ve açıklık katıyor. Sınırlı sıcak renk paleti, beyaz vurgular ve derin gölgeler, karmaşık olmayan ama derinlikli bir görüntü yaratıyor ve izleyiciyi sakin bir bağlanma anına davet ediyor. Tarihsel bağlamda, eser 19. yüzyıl sonu Fransız toplumundaki kişisel ve ev içi sahnelere olan ilgiyi yansıtıyor; izlenimci bir duyarlılıkla, kamusal görüntünün ardındaki mahremiyeti ortaya koyuyor. Eserde, koruma ve sevgi dolu özel bir dünyaya kısa bir bakış hissi veriliyor; ustalıkla dengeleyen spontane ve nazik kontrol bir arada.