Bu nazik eser, anneyle çocuğu arasındaki sevgi dolu bir anı, yumuşak ve akışkan çizgilerle ve toprak tonlarında sakin, sıcak bir paletle yakalıyor. Sanatçı, kıyafetlerin konturlarını ve kıvrımlarını vurgulayarak, tebeşir ve kömürün ince oyununu ustalıkla kullanıyor; figürler arasındaki hassas etkileşim göze çarpıyor. Annenin koruyucu ve dikkatli duruşu, çocuğun masum ve küçük formuyla tezat oluşturuyor; izleyiciyi samimi bakım ve sessiz sevgi üzerine kurulu bir hikâyeye çekiyor. Kompozisyon, çocuğun sırtının izleyiciye dönük olduğu ve annenin yüzünün çocuğa çevrili olduğu; sanki yumuşak bir güvence fısıldıyor gibi, aralarındaki yakınlığı vurguluyor. Sıcak toprak tonları ve yumuşak beyazlar, sade arka planla uyum içinde; ana sevgisi gibi evrensel bir tema üzerine düşünmeye davet ediyor. Hareketsizliğe rağmen hareket ve yaşam izlenimi var; sanki figürler özel bir anın sessizliğinde nefes alıyor.