Eser, kadın başı üzerine zarif bir çalışmayı sunar; ince çizgiler ve klasik nimf tasvirlerini çağrıştıran yumuşak bir zarafet ile karakterizedir. Çalışma, güzellik ve zarafet özünü yakalamaya çalışıyormuş gibi, hafif ve etereal bir kalite taşımaktadır. Saç, hareket ve doku hissini çağrıştırmak için dikkatlice çizilmiş tutamlarla karmaşık bir şekilde işlenmiştir; bu, izleyicinin hayal gücünü harekete geçirir ve nimflerle çevrili mitolojik anlatılara karşı özlem ve arzu duygularını uyandırır. Yüz ifadesinin yokluğu, bu başı idealize edilmiş kadınsılığın bir sembolü haline getiriyor, duygu konusunda kişisel bir yorum yapmaya davet ediyor.

Renk paletinin inceliği, esas olarak yumuşak kahverengiler ve nazik tonlar kullanarak eserin eterik doğasına katkıda bulunur; soluk arka plan derinlik hissini artırır ve saçın ve çevredeki çiçek unsurlarının özelliklerini vurgular, neredeyse rüzgarın fısıldadığı gibi bu başı sararak. Waterhouse'nin benzersiz tekniği, sadece gözlemsel çizimdeki ustalığını değil, aynı zamanda mitolojik sembolizmin derin bir anlayışını da gösterir. Bir çalışma olarak, bu eser, Viktorya dönemi sonunun tarihsel bağlamıyla derin bir şekilde bağlantılıdır; bu dönemde mitolojiye ve kadınsı gizemlere yeniden bir ilgi uyanmış, böylece bu parça sadece bir eskiz değil, aynı zamanda dönemin sanatsal önemini yansıtan duygusal bir yansıma haline gelmiştir.