Bu etkileyici eser, güç ve kırılganlığın birleştiği bir yalnız kadının silüetiyle büyülenmemek elde değil. Kadın, zarif çiçeklerin onun siluetini çerçevelediği bir manzaranın içinde duruyor. Waterhouse, onun cildinde ışık ve gölge oyununu ustaca yakalar; bu ona neredeyse eterik bir özellik kazandırır—savunmasızlık ile bir hayvansal doğanın birleştiğini öne sürer. Tuvale tilki gibi hafif bir şekilde yaslanarak, çevresindeki çiçek açan dünyayı düşünürken, bir yakınlık hissi uyandırır; sanki fısıldayan çiçekler ve canlı manzara arasında yakalanmış geçici bir anın içindeymiş gibi görünüyor.

Öne çıkan ise renk paletidir—toprak tonlarında kahverengiler ve yeşillerle donatılmış, baharın uyanışını işaret ederken, yaprakların arasından görünen maviliklerle tezat oluşturuyor. Bu, huzur ve neşe arasında mekik dokuyan bir duygusal dinamik yaratıyor. Üst üste binen dallar ve yumuşak çiçeklerle oluşturulan bu kompozisyon, dikkatimizi onun ifade dolu biçimine yönlendiriyor; bu da bir anlatının, hayal ile gerçek arasında gidip gelerek, gizemli bir şekilde giydirildiğini ima ediyor—bir mitolojik imgelerin yankısını getiriyor, burada dişillik, tüm görkemiyle kutlanıyor. Tarihsel olarak, eser Pre-Rafailizm akımının temaları ile yankı buluyor; doğal güzelliği ve kadınların gücünü yücelten bir eser olarak, onu ilham ve çekiciliğin merkezi figürü olarak sunuyor.