Στο κατηγορηματικό αυτό έργο, είναι απλώς αδύνατο να μην στραφείς προς τη μορφή μιας μοναχικής γυναίκας, του οποίου η σιλουέτα είναι γεμάτη τόσο από δύναμη όσο και από ευθραυστότητα. Η γυναίκα στέκεται σε ένα ψιθυριστό τοπίο, όπου οι ευαίσθητες ανθοδέσμες δημιουργούν ένα μαγευτικό πλαίσιο για τη σιλουέτα της. Ο Waterhouse απαθανατίζει επιδέξια το παιχνίδι φως και σκιά στο δέρμα της, αποκαλύπτοντας μία σχεδόν αιθέρια ποιότητα—υποδεικνύοντας μία ευαισθησία που συνδυάζεται με μια ανυπότακτη φυτική φύση. Ο τρόπος που κλίνει προς τον καμβά με ευγενική χάρη προκαλεί μια αίσθηση οικειότητας, προσκαλώντας μας να μοιραστούμε την ενδοσκόπηση του ανθοσπαθινού κόσμου γύρω της; φαίνεται σαν να βρίσκεται σε μια διαρκή στιγμή, εγκλωβισμένη ανάμεσα στα ψιθυριστά πέταλα και τον ζωντανό τοπια που την περιβάλλει.

Αυτό που ξεχωρίζει είναι η παλέτα χρωμάτων– ένας γεμάτος γήινος συνδυασμός καφέ και πράσινου, που υποδηλώνει την αναγέννηση της άνοιξης, αντιπροσωπευτικός με τις μπλε αποχρώσεις του ουρανού που προβάλλονται μέσω του φύλλου. Αυτό καθιστά μια συναισθηματική δυναμική που κινείται ανάμεσα στην ηρεμία και τη χαρά. Η σύνθεση, με τα επικαλυμμένα κλωνάρια και τα ήπια λουλούδια, καθοδηγεί το βλέμμα μας στη μορφή της εκφραστικότητας, προτείνοντας μια υποκείμενη αφήγηση που κουνιέται ανάμεσα στην φαντασία και την πραγματικότητα—μια αναβίωση μύθων, στην οποία η θηλυκότητα πιστώνεται με όλη της την λαμπρότητα. Ιστορικά, η εργασία αντηχεί τις θεματικές των προ-ραφαηλιτών που τιμούσαν την φυσική ομορφιά και τη δύναμη των γυναικών, παρουσιάζοντας την ως την κεντρική μορφή της έμπνευσης και της έλξης.