Eser, sizi mitolojiden çıkarılmış zarif bir anlatıya sararken, Waterhouse ustaca iki eterik kadın figürünü tasvir ederek büyüleyici bir tablo oluşturuyor. Akışkan giysiler içinde giyinmiş olan figürlerden biri, büyüleyici mavi ve kırmızı tonlarda giyinmiş, nazikçe bir alabaster sürahiyi bakıyor. Hareketleri zarif ve düşünceli; duruşu bir gizem ifade ediyor, aşağıya bakarken, belki de hüzün veya dalgınlık içinde. İkinci figür, yumuşak bir lavanta rengiyle örtülü, su kenarına daha yakın çökerek, uzun saçları sırtında dökülüyor. Birlikte, zarif çiçeklerle dolu yemyeşil bir ormanın arka planında, kendine has bir sahne yaratıyorlar; adeta doğaüstü bir anın tanığı oluyormuşsunuz hissi veriyor. Sakin gölet, berrak ama gölgeli, yavaş ve huzurlu bir ortam sunuyor, zira yüzeyinin altında Orfeus'un kesik başı yatıyor, kaybedilen aşkın ve yaşanan acının trajik hatırlatıcısı.

Kompozisyon, Waterhouse’un anlatı gücünü iyi anladığını ortaya koyuyor; duyguların derinliği hissedilebilir. Üçgen düzenlemeyle gözlerimizi suya ve aşağıdaki tehditkar figüre yönlendiriyor; bir tür duraklama var - her şey sessiz, doğanın bir nefes bile almadığı hissi veriyor. Renk paleti zengin, derin yeşiller ve yumuşak toprak tonlarıyla dolu, sahneye hayat vermek için canlı kırmızı ve mavi vurgularla zenginleştirilmiş. Bu zengin renk kullanımı, ağaçların arasından üzerimize yağan yumuşak ışık ile birleşerek, sihirli bir gerçeklik duygusu yaratıyor ve hayal gücümüzde silinmez bir iz bırakıyor. Bu spesifik parça, izleyicilerin melankoli ve özlem duygularıyla yankılanıyor; aşk, kayıp ve güzelliğin geçiciliği üzerine düşünmeye yönlendirirken, mitolojik dünyalar ile kişisel içsel keşif alanlarını bağlayarak izleyicilere kendilerini düşünmek için bir davet sunuyor.