Bu devasa tablo, görkemli antik bir mimari mekânda geçen kaotik, mitolojik bir sahneyi gözler önüne seriyor. Kompozisyon, çeşitli pozisyonlarda, çoğu çıplak olan insan figürleriyle dolup taşmakta ve bu da bir çöküş ve kargaşa hissi uyandırıyor. Ortada, ışık huzmeleriyle çevrili, neredeyse ilahi bir figür yükseliyor; bu, izleyicinin dikkatini çeken ve ruhani ya da mistik bir odak noktası olduğunu düşündüren bir unsur. Sanatçı, koyu kahverengiler, kırmızılar ve mat yeşillerin hakim olduğu zengin ve koyu bir palet kullanmış; parlak merkezle keskin bir tezat oluşturuyor. İnce detaylar ve karmaşık dokular, kumaşların narin kıvrımlarından süslü sütunlar ve heykellere kadar tuvali dolduruyor ve uzun süreli bir görsel anlatı oluşturuyor.

Teknik olarak, ince fırça darbeleri ve tenin kontrastının ustaca kullanımıyla figürlerin ve ortamın dramatik yoğunluğu ve üç boyutluluğu artırılmış. Duygusal etki, hayranlık ve huzursuzluk arasında gidip gelirken; izleyici, gevşemiş bedenler ile parlak bir görünüm arasındaki gerilimi hissediyor. Tarihsel bağlamda, bu eser 19. yüzyılın klasik mitoloji ve alegoriye olan ilgisini yansıtıyor; romantizm ve sembolizmi harmanlıyor. Sanatsal önemi, iddialı ölçeği ve karmaşık anlatımı gösterişli bir görsel tarzla birleştirmesinde yatıyor; sanatçının mistisizmini ve çöküşünü simgeliyor.