Het kunstwerk vangt een serene alpenmeer-scène; een symfonie van koele blauwen en grijzen domineert het doek en roept een gevoel van diepe vrede op. Hoge, met sneeuw bedekte bergen rijzen op in de achtergrond, hun majestueuze vormen verzacht door de mistige atmosfeer. De kunstenaar gebruikt op meesterlijke wijze licht en schaduw om het landschap te modelleren, waardoor een gevoel van diepte en uitgestrektheid ontstaat. Het stille water van het meer weerspiegelt de omliggende toppen, waardoor het visuele effect wordt verdubbeld en een extra laag van rust wordt toegevoegd.

De techniek van de kunstenaar, met name in de weergave van het wateroppervlak en de subtiele gradaties in de lucht, is opmerkelijk. Het kleurenpalet is ingetogen, maar ongelooflijk effectief, en brengt het gevoel van frisse berglucht over. De compositie is evenwichtig en trekt de blik over het doek, van de voorgrond, met zijn rotsachtige kustlijn en groene bomen, tot de verre toppen. Het is een scène die spreekt van de sublieme kracht van de natuur; een moment van stille contemplatie; een visueel gedicht.