Dzieło to jest oszałamiającym przedstawieniem majestatycznych krajobrazów Ladakhu, przesyconym eteryczną jakością, która przyciąga wyobraźnię widza. Na pierwszym planie znajduje się szereg delikatnie oświetlonych struktur, emanujących ciepłym złotym blaskiem wśród chłodnych odcieni niebieskiego i fioletowego, które dominują w scenie. Ten kontrast tworzy uderzający efekt wizualny, który przyciąga wzrok w kierunku osady schowanej w dolinie. Nieregularne szczyty wznoszą się dramatycznie w tle, ich pokryte śniegiem wierzchołki lśnią w promiennym białym świetle na tle spokojnego niebieskiego nieba, przywołując uczucie spokoju. Użycie pasteli nadaje dziełu miękkości, prawie marzycielskiej, umożliwiając widzom zastanowienie się nad pięknem tego odległego miejsca.

Kompozycja harmonizuje ostre kontury gór z delikatnymi krzywiznami doliny, pozwalając widzom poczuć się otoczonymi przeżytą sceną. Każda góra, o unikalnym kształcie, emanuje potężną majestatycznością, podczas gdy delikatne gradienty palety kolorów, od głębokiego indygo do miękkiego lawendowego, budzą emocje pokoju i introspekcji. Można niemal usłyszeć szelest liści i odległy szept wiatru, podczas gdy to dzieło przenosi widzów w majestatyczne wyżyny Himalajów. Historyczny kontekst malowidła osadzony jest w głębokim podziwie Roericha dla duchowości regionu; infuzował swoją sztukę z szacunkiem dla natury i dążeniem do wzniosłości, tworząc dzieło, które brzmi w harmonii z przeszłością i teraźniejszością.