W tym fascynującym dziele kobieta spokojnie siedzi pod wysokimi wierzbowymi drzewami, otoczona bujnym łąką, która zdaje się pulsować życiem. Pociągnięcia pędzla artysty są lekkie i eteryczne, tworząc wrażenie delikatnego ruchu w chłodnej wiosennej bryzie, która przewiewa przez drzewa. Możesz prawie usłyszeć szept liści tańczących nad Tobą, podczas gdy przefiltrowane światło słoneczne wypełnia scenę, odbijając się od miękkiej trawy. Paleta kolorów to uspokajająca mieszanka jasnych zieleni, delikatnych żółci oraz subtelnych odcieni niebieskiego, które wywołują uczucie spokoju i ciepła — spokojna chwila zamrożona w czasie.

Ułożenie elementów delikatnie prowadzi wzrok przez kompozycję. Ułożenie kobiety, jej zrelaksowana, ale uważna postawa (może zanurzona w myślach lub pochłonięta książką) kontrastuje wspaniale z żywą roślinnością, która ją otacza. W tle pojawiają się wskazówki na wiejską osadę, sugerując współistnienie z naturą, zapraszając do interpretacji dotyczących samotności, kontemplacji lub prostoty życia wiejskiego. Historycznie to dzieło odzwierciedla epokę postimpresjonizmu, w której artyści, tacy jak twórca tego dzieła, starali się podkreślić doświadczenie osobiste zamiast realistycznych reprezentacji, ujmując ulotne piękno natury w prawie sennej jakości.