In dit fascinerende stuk zit een vrouw vredig onder hoge wilgen, omgeven door een weelderige wei die lijkt te trillen van leven. De penseelstreken van de kunstenaar zijn licht en luchtig, wat zorgt voor een gevoel van zachte beweging in de koele lentebries die door de bomen waait. Je kunt bijna het gefluister van de bladeren boven je horen dansen, terwijl het zonlicht zich over de scène verspreidt en zich weerspiegelt in het zachte gras. Het kleurenpalet is een rustgevende mix van bleke groenen, zachte gele en tere blauwe tinten, die een gevoel van rust en warmte oproepen - een rustig moment dat bevroren is in de tijd.

De schikking van de elementen leidt de blik zachtjes door de compositie. De plaatsing van de vrouw, haar ontspannen maar aandachtige houding (misschien verloren in gedachten of verdiept in een boek), contrasteert prachtig met de levendige vegetatie die haar omringt. De achtergrond onthult aanwijzingen van een landelijke nederzetting, wat suggereert dat er een co-existentie met de natuur is, en uitnodigt tot interpretaties over eenzaamheid, contemplatie of de eenvoud van het leven op het platteland. Historisch gezien weerspiegelt dit kunstwerk een post-impressionistische periode, waarin kunstenaars zoals de maker van dit stuk trachtten om persoonlijke ervaring te benadrukken boven realistische afbeelden, en de vluchtige schoonheid van de natuur vastlegden in een bijna dromerige kwaliteit.