Scena rozwija się z żywą, niemal senną jakością; technika artysty jest natychmiast widoczna. Grube, śmiałe pociągnięcia pędzla, charakterystyczne dla jego stylu, definiują postacie i krajobraz. Kompozycja podzielona jest na poziome pasma; głębokie niebieskie niebo usiane wirującymi chmurami tworzy tło, ustępując miejsca linii brzegowej i pierwszemu planowi z bujną zielenią i ziemią skąpaną w słońcu. Wybór kolorów przez artystę jest uderzający – zestawienie ciepłych żółci i pomarańczy z chłodnymi błękitami i zielenią tworzy poczucie harmonii i intensywności, zapraszając widza do świata tropikalnego piękna. Dwie kobiety, oddane w uproszczony sposób, dominują na pierwszym planie. Jedna spoczywa z znużeniem, podczas gdy druga siedzi obok niej, obie ucieleśniają poczucie spokoju, pozornie nieświadome małych, abstrakcyjnych postaci w tle. Odcienie ich skóry, ciepły, ziemisty brąz, skąpane są w złotym świetle, które sugeruje porę dnia, być może późne popołudnie. Ogólny wpływ emocjonalny to spokój i poczucie ucieczki.