Dzieło to ujmuje swoim spokojnym przedstawieniem małego ogródka; centralnym punktem jest roślina w doniczce, tętniąca życiem. Zielone liście rośliny kołyszą się na tle powietrznej scenerii — subtelna, ale promienna interakcja kolorów, która sugeruje wietrzną letnią rześkość. Delikatna paleta kolorów, w tym miękkie odcienie żółci, subtelne biele i uspokajające odcienie niebieskiego, definiuje scenę, w której faktura pociągnięć pędzla dodaje głębi i emocji. Można niemal poczuć słońce, które pada na kamienne schody, rzucając delikatne cienie, zapraszając widza do zbliżenia się do tego spokojnego momentu.

Kompozycja jest intymna, z rośliną w doniczce przyciągającą wzrok i dostarczającą punktu centralnego wśród łagodnych struktur otoczenia. Prostota otoczenia ogrodowego budzi uczucie pokoju; wydaje się, że czas się tu zatrzymał. Historycznie, ten utwór odzwierciedlał okres, w którym chętniej uchwycano piękno przyrody w jego najczystszej formie, podkreślając nie tylko temat, ale także poczucie miejsca i obecności. Obraz ten ponad to, co przedstawiaj, zaprasza widza do zanurzenia się w istocie ogrodu, wybudzając uczucie nostalgii i wdzięczności za spokojną wspaniałość natury.