W tej oszałamiającej scenie Zatoka Neapolu rozpościera się, błyszcząc w delikatnym, eterycznym świetle. Delikatne pociągnięcia pędzla, w połączeniu ze stonowaną paletą kolorów w odcieniach niebieskiego, zielonego i ciepłego ochry, budzą poczucie spokoju—prawie jakby można było poczuć łagodny powiew śródziemnomorskiego wiatru. Oddalony kontur Wezuwiusza majestatycznie wznosi się, jego łagodne stoki otoczone zamglonym niebem, podczas gdy port ożywają ruchami masztów i żagli. Brzeg tętni życiem, gdy postacie spokojnie spacerują wzdłuż wody, a konie i wozy poruszają się wolno, ucieleśniając urok codziennego życia w tym tętniącym życiem nadmorskim mieście.

Patrząc na to dzieło, trudno nie poczuć jego emocjonalnego wpływu. Jest tu harmonijne połączenie aktywności i spokoju, które zaprasza do refleksji; zestawienie zacumowanych łodzi z ruchem fal wywołuje chwile wstrzymania w życiu widza. To nie tylko krajobraz; to wycinek istnienia uchwycony w czasie, okno na świat pełen śmiechu, handlu i natury. Historycznie, ten utwór odzwierciedla fascynację Renoira światłem i kolorem, ucieleśniając oddanie ruchu impresjonistycznego do ukazywania zwykłego piękna życia, szczególnie na urokliwym tle Neapolu, miasta bogatego w historię i kulturę.