งานศิลปะนี้จับภาพภูมิทัศน์ที่เงียบสงบแต่มีชีวิตชีวา ซึ่งทุ่งนาที่เป็นระลอกคลื่นมาบรรจบกับท้องฟ้าที่ถูกแสงอ่อนโยนส่องสว่าง เต็มไปด้วยเฉดสีที่สงบ การไล่สีด้วยพู่กันที่มีลักษณะหนาและมีโครงสร้างทำให้เกิดความประทับใจถึงโลกที่มีชีวิตชีวา ทุกการกระทบต่างยกระดับและดึงรั้งออกมา ทำให้การมีอยู่ของธรรมชาติและมนุษยชาติเกิดความสมดุลระหว่างกันได้อย่างประณีต ในแดนหน้า ทางที่เป็นลมพัดโค้งเชิญชวนให้ผู้ชมได้ลอยล่องไปในฉากต่าง และมุ่งขึ้นไปยังขอบฟ้าที่ยังไม่ค่อยเห็นภาพชัดเจน ยิ่งไปกว่านั้น มีผู้หญิงชุดสีน้ำเงินเข้มคนหนึ่งยืนอยู่ที่ทางเดินทำให้เห็นถึงความโดดเดี่ยวในสีนี้ แต่กลับเชื่อมโยงกับพื้นดินรอบตัวอย่างแนบแน่น

พาเลตต์สีโดยรวมถูกครอบงำไปด้วยเฉดสีของดิน เพิ่มให้เห็นถึงความเขียวขจีและน้ำตาลสดที่แทบจะระเบิดความมีชีวิตชีวาของทุ่งที่อุดมสมบูรณ์ ท้องฟ้าที่เป็นภาพเบลอเริ่มเปิดเผยเฉดสีที่นุ่มนวลเป็นหมอกสีเทาและสีฟ้าที่อ่อนมาก ดูเหมือนว่าจะสะท้อนความสงบ แต่เป็นเช่นเดียวกันกับที่เตือนถึงการเปลี่ยนแปลงครั้งใหม่มากำลังจะมาถึง สัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าภูมิทัศน์อยู่ในช่วงเปลี่ยนแปลงที่มีประสิทธิภาพ ถูกติดอยู่ระหว่างความสงบของตอนเย็นและคำมั่นสัญญาของการสูญเสียของพระอาทิตย์ การแสดงภาพถูกเปิดเผยไม่เพียงแต่ความงดงามของภูมิภาคนี้เท่านั้น แต่ยังปลุกเร้าความรู้สึกให้กลับมาอีกด้วย โดยเป็นภาพจดจำที่เห็นได้ชัดเจนและปราศจากแรงบีบคั้น แต่บังเกิดการเข้าใจทางการเงินแน่นอนเหมือนกัน.