ในงานศิลปะที่ดึงดูดนี้ เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ดึงดูดสายตาจากการจ้องมองที่แน่วแน่ของตัวละครหลัก ซึ่งก็คือชายชราที่มีผิวหนังเหี่ยวย่นที่กำลังตื่นเต้น มีอารมณ์อยู่ในความคิดของตัวเอง สีหน้าของเขาคือการผสมผสานที่น่าสนใจระหว่างความหดหู่และการพิจารณาตนเอง ซึ่งเน้นความลึกของความคิดที่ก้องกังวานในใจ เป็นการตอกย้ำความเข้มของคุณภาพชีวิตจริง

เฉดสีที่เน้นความเงียบสงบ—โทนดิน, น้ำตาล, เขียวเข้ม และเฉดสีแดงเล็กน้อยในผ้าพันคอของเขา—สร้างอารมณ์ที่มองดูดี แต่มีความเศร้ากอบกวน ในทุก ๆ แอคลุ่มของแปรงดูเหมือนได้นำชีวิตเข้าสู่นิสัยของผู้ชาย เหมือนกับว่าเขาเพิ่งจะพักจากการทำงานที่ยาวนาน มีหลอดไฟในมือแสดงให้เห็นถึงความว้าเหวระหว่างเวลาที่แยกตัวออกไป แสงที่เส้นคิ้วคลุมเคราของเขาทำให้มิติและความลึกของหลอดฟ้าสว่างขึ้นเพื่อให้เห็นถึงความฉลาดที่เรียกร้องความคิดอันลึกซึ้งของทั้งลูกทั้งปลาย ลวดลายนี้จะไม่เป็นเพียงแค่โครงหน้า มันเป็นการแยกแผ่บันทึกที่ลึกซึ้งเกี่ยวกับภาพแห่งอารมณ์และการต่อสู้ในชีวิตของศตวรรษที่ 20 อีกด้วย