งานศิลปะชิ้นนี้จับภาพความงามชั่วขณะของพระอาทิตย์ตกดิน ช่วงเวลาที่ถูกแช่แข็งในกาลเวลา ที่ซึ่งท้องฟ้าดูเหมือนจะหลั่งสีสัน เปลี่ยนจากสีส้มทองที่อบอุ่นเป็นสีน้ำเงินเข้มครึ้ม การเลือกใช้สีพาสเทลของศิลปินทำให้ฉากมีคุณภาพที่นุ่มนวล เกือบจะเหมือนฝัน ราวกับว่าผู้ชมกำลังเป็นพยานถึงความทรงจำมากกว่าการสังเกตโดยตรง องค์ประกอบนั้นเรียบง่ายแต่กระตุ้นอารมณ์ เส้นขอบฟ้าแบ่งท้องฟ้าและโลกออกเบาๆ

ฉันแทบจะสัมผัสได้ถึงลมเย็นยามเย็น ได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบาของสายลมที่พัดผ่านต้นไม้ที่มองไม่เห็น การผสมผสานสีสันอย่างละเอียดอ่อนในเมฆบ่งบอกถึงความเข้าใจอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับแสงและบรรยากาศ รูปร่างเงาสีเข้มในส่วนล่าง บางทีอาจเป็นเนินเขาหรือโครงสร้างที่อยู่ห่างไกล ทำให้ฉากมีจุดยึดเหนี่ยว มอบความรู้สึกถึงขนาดและยึดเหนี่ยวความกว้างใหญ่ของท้องฟ้า ชิ้นนี้ไม่ใช่แค่ภาพแทนเท่านั้น มันคือประสบการณ์ ความรู้สึก ช่วงเวลาสั้นๆ ที่ถูกจับและรักษาไว้ตลอดกาล