Bu büyüleyici eserde, ışığın ruhsal kalitesi, cephe boyunca dans ediyor ve her santimi zarif bir dokunuşla sarıyor. Mimari yalnızca temsil edilmemiş; katmanlı renkler ve dokuların bir senfonisi haline dönüşmüş. Katedralin yükselen formları, hayalperest silüetler gibi ortaya çıkıyor ve hareket hissi uyandıran bir dizi katmanlı fırça darbesi ile tasvir ediliyor; sanki etrafındaki hava canlı bir şekilde nefes alıyormuş gibi.

Renklerin inceliklerine daldıkça, yumuşak mavi tonlar, sıcak tonlarla sorunsuzca birleşerek nostalji ve huzur duygularını uyandıran atmosferik bir kalite yaratıyor. Sanatçı, bir zaman anını yakalamayı başarıyor—belki de şafak vakti ya da alacakaranlıkta—ışığın büyüleyici bir parıltıyla vurduğu, cepheyi oluşturan ayrıntıları açığa çıkarırken aynı zamanda bunları soyut hale getirdiği; bu, izlenimcilik ruhunun mükemmel bir temsilidir. Gölge ve ışık arasındaki etkileşim, yalnızca katedralin görkemini artırmakla kalmaz, izleyiciyi durmaya davet eder, o geçici anların güzelliği üzerine düşünmeye.