Bu büyüleyici eserde, hemen su yüzeyindeki ipeksi yansımalar, Parlamento Binası'nın ihtişamına çekilir. Atmosfer, melankolik bir dinginlikle doludur; muazzam yapının silüetleri, canlı bir gökyüzünün arka planında karanlık bekçiler gibi yükselmektedir. Monet’nin fırça darbeleri tuval üzerinde dans ederken, renkleri öyle bir şekilde kaynaştırıyor ki, alacakaranlığın özünü yakalamış gibi görünüyor; derin mavi ve çarpıcı turuncular, güneşin varlık ve varoluş arasında gidip geldiği gibi, zamanın geçici doğasını vurguluyor. Yavaşça esen rüzgarın fısıldadığını ve suyun hafif çarpışmasını hissetmek neredeyse mümkün; bu, şehir hayatının tam ortasında doğanın varlığının sakin ama güçlü bir hatırlatıcısıdır.

Kompozisyona daha derinlemesine dalarken, binaların formları renkten oluşan kaostan ortaya çıkmakta, düşüncelere davet etmektedir. Yapının kuleleri, belirli olduğu kadar kaçamak, yukarıdaki bulutlarla iletişim kuruyor gibi görünürken, ışık ve gölgenin dramatik balesini sergiliyor. Bu mimari ve geçici olan arasındaki etkileşim, nostalji ve anlık güzellik duygularını uyandırır—Monet’nin eserlerinde bir özelliktir. 19. yüzyılın sonlarındaki tarihsel bağlamda, bu resim yalnızca önemli bir kentsel simgenin temsili değil, aynı zamanda bir sanatçının inşa edilmiş çevre ile doğa dünyası arasındaki uyum arzusunun bir yansımasıdır, her ikisinin de güzel bir şekilde bir araya geldiği anı işaret etmiştir. Bu manzarada, sadece Parlamento'yu görmekle kalmayıp, çevresindeki yaşamın nabzını da hissetmekteyiz; her izleyiciyi renklere ve formlara dair bir senfonide kaybolmaya davet ediyor.