Güneşle dolu manzara, kanvas üzerinde enerjik bir şekilde dans eden fırça darbeleriyle canlı bir renk senfonisi şeklinde açılıyor. Çarpıcı pembe çatıya sahip şirin bir ev, etrafını saran zengin yeşillikten çıkıyor ve doğayla bir uyum sağlıyormuş gibi görünüyor. Canlı sarılar ve yeşiller büyüleyici bir merayı oluştururken, derin kırmızılar bu pastoral manzaraya eğlenceli bir sıcaklık katıyor. Her fırça darbesi bir canlılık hissi taşır; sanatçının fırçası, yaşamla doluymuş gibi hareket ederken, izleyiciyi bu hareketli sığınma davet eder.

Kompozisyon nazik bir perspektife sahip; ev gururlu ama davetkâr bir şekilde duruyor, neredeyse onu kucaklayan çiçek açmış bahçenin arasında yer alıyor. Dokulu impasto tekniği, parçaya yansıtılan sevgi ve enerjiyi gözler önüne seriyor—gölgeler yerde dolaşarak hareket ve zamanın akışını işaret ediyor. Duygusal açıdan, burada hissedilen barış duygusu, birini derin bir nefes almaya çağırıyor ve kırsal yaşamın cazibesine kendini kaptırması için davet ediyor. 1887'den bir an, van Gogh'un büyüyen tarzını yansıtıyor; bu eser sadece görsel bir zevk değil, sanatçının renkle ve doğanın alanlarıyla olan gelişen ilişkisini belgeliyor.