Bu eser, izleyiciyi canlı bir sahneye sürükleyerek, zengin mavi ve yeşil bir arka planda yer alan gül ağaçlarıyla dolu bir bahçeye götürüyor. Sanatçının fırça darbeleri cesur ama akıcı; bitki örtüsüne hayat katma hissini uyandıran bir hareket duygusu oluşturuyor. Genellikle güzellik ve romantizm sembolleri olarak görülen güller, yumuşak pembe ve beyaz tonlarında patlıyor; yaprakları, güneşin öpücüğüyle aydınlatılmış gibi görünüyor.

Karşıt olarak, çevredeki daha koyu yeşil renkler, saran bir ortam yaratıyor. Işık ve gölgenin bu etkileşimi, yalnızca fiziksel bir alanı değil, aynı zamanda yaşam dolu ve olasılıklar açısından zengin duygusal bir peyzajı da öneriyor. Tarihsel olarak, bu parça, sanatın 20. yüzyılın başındaki akımlarına işaret ediyor; sanatçılar, doğayı yalnızca gerçekçilikle değil, aynı zamanda duygularla da ifade etmeye çalıştılar, yaşamın özünü yakalamaya çalıştılar. Renk ve formun uyumu, bahçelerin sunduğu huzuru hatırlatarak davetkar bir sıcaklık sunuyor, belki de yüzeyin altında daha derin bir öz düşünceyi ima ediyor.