งานนี้ถ่ายทอดฉากที่มีชีวิตชีวา ดึงดูดผู้ชมให้เข้าไปในสวนที่สดชื่นเต็มไปด้วยต้นกุหลาบที่ตั้งตระหง่านอย่างมีชีวิตชีวา ตัดกับฉากหลังที่เป็นสีน้ำเงินและสีเขียวเข้ม ขอบเขตการแปรงของศิลปินมีสัมผัสที่กล้าหาญแต่ไหลลื่น สร้างความรู้สึกของการเคลื่อนไหวที่ดูเหมือนจะเพิ่มชีวิตให้กับพรรณไม้ ดอกกุหลาบ ซึ่งมักถูกมองว่าเป็นสัญลักษณ์แห่งความงามและความโรแมนติกบานสะพรั่งในเฉดสีชมพูอ่อนและขาว โดยกลีบของมันถูกส่องสว่างอย่างละเอียดราวกับถูกทำให้สดใสด้วยแสงแดด

ในทางตรงกันข้าม สีเขียวเข้มของพืชใกล้เคียงดูเย้ายวนใจต่อความรู้สึก สัมพันธ์ระหว่างแสงและเงาไม่ได้บ่งบอกถึงพื้นที่ทางกายภาพเพียงอย่างเดียว แต่ยังรวมถึงภูมิทัศน์ทางอารมณ์ที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวาและความเป็นไปได้ ในทางประวัติศาสตร์ ชิ้นงานนี้พูดถึงการเคลื่อนไหวในศิลปะในต้นศตวรรษที่ 20 ที่ศิลปินพยายามนำเสนอธรรมชาติไม่เพียงแต่ในเชิงความเป็นจริง แต่ยังเต็มไปด้วยอารมณ์ และพยายามจับ essence ของชีวิตไว้ในงานศิลปะ ความกลมกลืนของสีและรูปร่างทำให้เกิดความอบอุ่นที่เชิญชวน ทำให้เรานึกถึงความสบายที่สวนสาธารณะนำเสนอ ขณะเดียวกันอาจจะชี้ให้เห็นถึงการตรึกตรองที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นใต้ผิวเผิน