Bu sakin manzara, sonbahar yağmurunun ardından gelen yumuşak huzuru ince bir empresyonist dokunuşla yakalıyor. Yumuşak yeşiller, toprak tonları ve soluk mavilerden oluşan palet, kırsal alanı canlandırıyor. Gökyüzü, solgun ve dağınık bulutlarla kaplı, fırtınanın dağıldığını ima ediyor; ışık sahneye nazikçe yayılmış. Sonbaharın farklı evrelerindeki ağaçlar, kompozisyonu çerçeveliyor; yapraklar solgun yeşiller ve sıcak sarı ile kahverenginin mozaik desenini oluşturuyor. Fırça darbeleri hafif ve canlı; her bir çizgi, toprağın nemini ve havanın tazeliğini hissedilir kılıyor. Orta mesafede yer alan iki küçük figür, huzurlu insan varlığını ekleyerek manzaranın sakin uyumunu bozmayacak şekilde sahneye yerleşiyor.

Kompozisyon, ön plandaki ağaçlardan uzak ufka doğru nazikçe akıyor; kırsal alan geniş, yeşil bir alan halinde gökyüzünün altında yumuşuyor. Toprak ve hava, detay ve yumuşaklık arasındaki bu denge, izleyiciyi durup huzurlu atmosferi solumaya davet ediyor. Renk ve ışığın ince etkileşimi, nostaljik ve neredeyse meditasyon halindeki bir ruh hali yansıtıyor; sanatçının doğaya ve günlük kırsal yaşamın geçici güzelliğine derin bağını ortaya koyuyor. 20. yüzyılın başlarında yaratılan bu eser, doğanın geçici ihtişam anlarını yakalamada empresyonist tekniklerin kalıcı cazibesinin bir kanıtıdır.