Bu büyüleyici eser, Hristiyan sanatında tanınmış olan Pietà'nın nazik bir temsilinde derin bir duygusal yankı taşır. Merkezdeki figürler, anne ve çocuk, dikkat çekici bir kırılganlıkla doludur; Mesih'in omuzları düşmüş bedeni, solgun ve soğuk tonlarıyla, Meryem'in sarılan mavi hırkasının derin mavileri ve zengin siyahlarıyla çarpıcı bir tezat oluşturur. Tuvalden yayılan duygunun, acının ve yasın somut ağırlığını hissetmek mümkün değildir, çünkü Meryem'in sevgi dolu kucaklaması, acı çeken çocuğunu yatıştırmak ve teselli etmek için sarılmaya çalışır. Van Gogh, bu samimi anı, dinamik bir hareket sağlamakla kalmayıp, izleyiciyle derin bir şekilde yankılanan bir duygusal ton katarak yakalar.

Izleyici bu klasik konunun betimlemesine bakarken, karanlık bir güzellik hissi ortaya çıkar; bu, kompozisyonunun derinliklerine çekici bir şekilde dalmayı sağlar. Sanatçının cesur renk paleti - mavi ve toprak tonlarında - duyguyla dolu bir dünyayı önerir. Katmanlı dokular, figürleri acıyla ve aşkla mücadele ederken son derece canlı göstererek aciliyet hissi uyandırır. 1889 yılında yaratılan bu eser, Van Gogh'un kendi mücadelelerini yankılamaktadır ve umutsuzluk, merhamet ve ilahi temasını kişisel ve toplumsal temalar halinde çevrelemektedir. Bu eserde, izleyici sanatçının amacını kavrayabilir; o, basit bir temsilin ötesine geçerek insan deneyimindeki kutsallığı distile etme arzusunu net bir şekilde yansıtıyor, bu da onu sanat tarihinin dokunaklı bir parçası haline getiriyor.