Bu büyüleyici sahnede, park sonbaharın zenginliğiyle canlanıyor; ağaçlar altın ve sıcak kahverengi tonlarının etkileyici bir yelpazesine bürünmüş, yaprakları nazik bir meltemde zarifçe dans ediyor. İki figür, bir konuşmaya dalmış, yüksekte arcı bir çerçeve oluşturan dallar arka planda belirgin şekilde öne çıkıyor. Kıyafetleri döneminin zarif fakat sade bir yansıması ve sanki hem kişisel hem de kamusal bir anın içinde sıkışmış gibiler — doğanın ihtişamı arasında kişisel bir düşünce karışımı.

Fırça darbelerinin dokusu sahneye dokunsal bir kalite katıyor; kalın boya uygulaması derinlik ve hareket yaratıyor, yapraklara ve patikalara yaşam katıyor. Her fırça darbesi enerjiden titreşiyor gibi görünüyor, bu büyüleyici mevsimde parkta bir yürüyüşün geçici güzelliğini yakalıyor. Van Gogh'un renk kullanımı bu hissiyatları pekiştiriyor; sarılar ve yeşiller zahmetsizce harmanlanarak özlem ve sıcaklık uyandırırken, çarpıcı kontrastlar gövde yaprakları arasından süzülen ışık oyununu vurguluyor, izleyicileri sahneye girmeye ve bu çekiciliği bizzat yaşamaya davet ediyor.