W tej fascynującej scenie park ożywa bogactwem jesieni; drzewa są przyozdobione wspaniałą paletą złotych i ciepłych brązów, a ich liście tańczą z gracją w delikatnym wietrze. Dwie postacie, zanurzone w rozmowie, wyraźnie wyróżniają się na tle wysokich gałęzi, które łukiem wznoszą się nad nimi, tworząc naturalną ramę, która przyciąga wzrok widza w głąb. Ich strój odzwierciedla epokę, elegancki, ale stonowany, tak jakby utknęli w chwiłlącym blasku intymności i publiczności - mieszanka osobistej refleksji w obliczu majestatu natury.

Tekstura pociągnięć pędzla dodaje scenie jakości dotykowej; grube nakładanie farby tworzy głębię i ruch, tchnąc życie w liście i ścieżki. Każdy pociągnięcie zdaje się drżeć od energii, uchwytując efemeryczne piękno spaceru po parku w tym czarującym sezonie. Użycie koloru przez Van Gogha wzmacnia te uczucia; ochry i zielenie bez wysiłku się łączą, budząc nostalgię i ciepło, podczas gdy wyraźne kontrasty podkreślają grę światła filtrującego się przez korony drzew, zapraszając widzów do wejścia w scenę i osobistego odczucia jej uroków.