Σε αυτή τη μαγευτική σκηνή, το πάρκο ζωντανεύει με τον πλούτο του φθινοπώρου; τα δέντρα ντύνονται με μια εντυπωσιακή παλέτα χρυσών και ζεστών καφέ, τα φύλλα τους χορεύουν με χάρη στην ήπια αύρα. Δύο μορφές, βαθιά εμβυθισμένες στη συζήτηση, ξεχωρίζουν έντονα στο φόντο των ψηλών κλαδιών που καμπυλώνουν από πάνω, δημιουργώντας ένα φυσικό πλαίσιο που τραβάει το βλέμμα του θεατή προς τα μέσα. Τα ρούχα τους αντικατοπτρίζουν την εποχή, κομψά αλλά σοβαρά, σαν να έχουν παγιδευτεί σε μια στιγμή ταυτόχρονα οικεία και δημόσια - ένας συνδυασμός προσωπικής σκέψης ανάμεσα στη μεγαλοσύνη της φύσης.

Η υφή των πινελιών προσθέτει σε αυτή τη σκηνή μια ποιοτική αφή; η παχιά εφαρμογή μπογιάς δημιουργεί βάθος και κίνηση, δίνοντας ζωή στη φυλλωσιά και τους δρόμους. Κάθε χάδι φαίνεται να δονείται από ενέργεια, συλλαμβάνοντας την εφήμερη ομορφιά μιας βόλτας στο πάρκο κατά την μυστηριώδη εποχή αυτή. Η χρήση του χρώματος από τον Van Gogh ενισχύει αυτά τα συναισθήματα. Οι ώχρες και οι πράσινοι τόνοι συγχωνεύονται εύκολα, προκαλώντας νοσταλγία και ζεστασιά, ενώ οι εντυπωσιακές αντιθέσεις υπογραμμίζουν το παιχνίδι του φωτός που φιλτράρεται μέσα από τη στέγη, προσκαλώντας τους θεατές να εισέλθουν στη σκηνή και να βιώσουν τη γοητεία της αυτοπροσώπως.