Resim, sessiz bir tefekkür anına, dingin güzelliğin dünyasına bir bakışa davet ediyor. Bu sahnenin kalbi üç figür, her biri benzersiz bir varlıkla dolu; ikisi birbirine yakın duruyor, formları zarifçe iç içe geçmiş durumda. Zengin, dünyevi bir paletle işlenen ten tonları, toprağın kendisiyle bir bağlantı olduğunu gösteriyor. Arka planda oturan bir figür, bir kadın, izleyiciden yüzünü çeviriyor, duruşu iç gözlem veya belki de bir dinlenme anını ima ediyor.

Sanatçının tekniği, cesur fırça darbelerinde ve uzayın kasıtlı olarak düzleştirilmesinde belirgindir; canlı, neredeyse doğal olmayan renkler rüya gibi bir gerçeküstülük hissi yaratır. Figürlerin, ağaçların ve pembe ve yeşil tonların bir gobleniyle kompozisyon, gözü neredeyse müzikal bir ritimle resmin içinden geçirir. Sanki sanatçı, zamanın tembel bir tempoya yavaşladığı ve dünyanın sonsuz bir gün batımında yıkandığı gizli bir cennetin sırlarını fısıldıyor gibi. Bu, özlem duygusunu, daha basit, daha uyumlu bir varoluşa duyulan özlemi uyandırıyor.