Obraz zaprasza do chwili cichej kontemplacji, spojrzenia na świat spokojnego piękna. Trzy postacie stanowią serce tej sceny, każda z nich emanuje unikalną obecnością; dwie z nich stoją blisko siebie, ich kształty są wdzięcznie splecione. Odcienie skóry, oddane bogatą, ziemistą paletą, sugerują związek z samą ziemią. Jedna postać, kobieta siedząca w tle, odwraca się od widza, jej postawa sugeruje introspekcję lub być może chwilę odpoczynku.

Technika artysty jest widoczna w śmiałych pociągnięciach pędzla i celowym spłaszczeniu przestrzeni; żywe, prawie nienaturalne kolory tworzą poczucie marzycielskiego nierealizmu. Kompozycja, z układem postaci, drzew i gobelinu różowych i zielonych odcieni, prowadzi oko przez obraz z niemal muzycznym rytmem. To tak, jakby artysta szeptał sekrety ukrytego raju, miejsca, w którym czas zwolnił do leniwego tempa, a świat skąpany jest w wiecznym zachodzie słońca. Budzi to poczucie tęsknoty, pragnienie prostszego, bardziej harmonijnego istnienia.